„Siemiony z piasku z pszenicy”

autor zdjęcia: archiwum Filmu/Forum

źródło: Rzeczpospolita

Jedna z ważniejszych ról filmowych w dorobku Wojciecha Siemiona: kapral Naróg. Kadr z filmu „Kierunek Berlin” (1968) w reżyserii Jerzego Passendorfera, 1968 r.

autor zdjęcia: archiwum Filmu/Forum

źródło: Rzeczpospolita

Wojciech Siemion jako Kros, komendant posterunku Milicji Wodnej, w filmie „Prom” (1970) w reżyserii Jerzego Afanasjewa

Kazimierzowi Wierzyńskiemu, autorowi wiersza „Siemiony” z 1962 r., z którego został zaczerpnięty tytuł artykułu, Wojciech Siemion posłużył za swoistą figurę retoryczną wyrażającą siłę i znaczenie „ludu” w powojennej Polsce. I choć trudno zapomnieć Siemionowi jego flirt z władzą, to jedno trzeba mu oddać: jako artysta ową ludowość wzniósł na wyżyny.

Wiersz „Siemiony” (pierwodruk: „Kultura”, 1962) Wierzyński zakończył taką oto strofą:

„Pszenice i włosy

Oczy i słowa

Usta na piasku

Polskie lubelskie

To ja”.

Biorąc pod uwagę zawodowe dokonania Wojciecha Siemiona, artysta doskonale wpisał się w wymowę tego wiersza: urodził się 30 lipca 1928 r. w lubelskiej wsi Krzczonów, a władzy ludowej Lublin dobrze się kojarzył – od 1 sierpnia 1944 r. właśnie tam znajdowała się siedziba PKWN (notabene tego samego dnia w okupowanej przez Niemców Warszawie wybuchło powstanie, ale dla marionetkowego rządu – ustanowionego i sterowanego przez Stalina – to „wyzwolony” przez Armię Czerwoną Lublin stał się nieformalną stolicą Polski Ludowej).

Wojciech Siemion z chłopskiego pochodzenia i siermiężnej aparycji uczynił swój atut. Miał typowo słowiańską urodę – błękitne oczy i burzę włosów w kolorze pszenicznym, krępą budowę ciała, a sposób bycia raczej nie z warszawskich salonów. To dzięki temu (ale nie tylko) w PRL po mistrzowsku odgrywał rolę „pierwszego księcia spośród chłopów”. Tyle że tak naprawdę Siemion wcale nie wywodził się z niepiśmiennego ludu…

Syn PPS-owca

Rodzinny dom Wojciecha Siemiona przesiąknięty był duchem patriotyzmu. Jego pradziadek zginął, walcząc w powstaniu...